დღეს ეს ბლოგი 11 წლის გახდა. დიდი დროა. მაგრამ ბოლო 3 წელია, ბწკარი არ დაწერილა აქ. მრავალი მიზეზის გამო. ამ სამი წლის კი არა, ამ 11 წლის განმავლობაში იმდენი რამე გადავიტანე, კარგიც და ცუდიც, რომ ბლოგისთვის კი არა, ხშირად საკუთარი თავისთვის არ მეცალა. რაც ჩემი აზრით ცუდია. მაგრამ ამაზე ახლა არ შევჩერდები დეტალურად. საერთოდ არაფერზრე არ შევჩერდები დეტალურად. მხოლოდ იმას დავწერ, რომ ეს ბლოგი კვლავ განაგრძობს ფუქნციონირებას და დიდი იმედი მაქვს, ეს მონდომება დიდხანს გამყვება.
მხოლოდ ერთს დავწერ, რაც ჩემი აზრით ნებისმიერ ბლოგზე, ტექნოლოგიურ გაჯეტზე მეტია.
მე შვილი მყავს. სანდრიკო. და მხოლოდ ეს არის მნიშვნელოვანი. სხვა დანარჩენი მისი კუკებით დასვრილი საფენის ტოლფასიც კი არ არის.